De Horizon

Mijn vader heeft kanker, al acht jaar. Toen destijds de diagnose werd gesteld, achtte de arts de kans groot dat mijn vader ooit aan iets anders zou overlijden. Kanker als chronische ziekte. De horizon was zoals de horizon is: mysterieus, ver en onaanraakbaar. Tot afgelopen november, toen bleek dat de kanker op ramkoers lag en niet meer was af te wenden. Diezelfde horizon was ineens hard, messcherp en gevaarlijk dichtbij. Het cliché dat de dood bij het leven hoort is zo waar, maar nu het zich in mijn familie aandient is het schrikken. Wat lang vermeden kon worden, is nu onontkoombaar.

Het zijn de behandelingen die tijd rekken.  Het gaat nu om menswaardigheid en het bestrijden van pijn en om de tijd die nog rest zo comfortabel mogelijk te maken. Verdriet is er bij ons allemaal. Bij mijn vader, moeder, mijn broer en mij en onze gezinnen. Er is de zorg van liefdevolle mensen. Ambulancebroeders die met alle aandacht en voorzichtigheid mijn vader uit zijn huis tillen en overbrengen naar het ziekenhuis. Daar zijn verplegers die twee man sterk mijn inmiddels immobiele vader met alle aandacht, lichtheid en humor verzorgen. Dan is er de radioloog die na een spoedbestraling alle tijd neemt voor mijn ouders. Niet alleen om de behandeling te bespreken, maar ook om te praten over wat het leven mooi maakt, over kunst en muziek. Het is zoals mijn moeder het verwoordde: ‘Ze zijn hier fantastisch, ze zijn betrokken, vriendelijk en nog grappig ook, het is zowaar gezellig’. De horizon komt dichterbij, maar is niet meer oogverblindend fel, eerder zacht, warm en vloeibaar en niet meer eng om aan te raken.