Dromen over Trump en de macht van een viool
De verbijsterende beelden van de inauguratie van Trump en zijn gedrag rondom de First Lady hadden me zo geschokt dat ze me zelf in mijn onderbewuste nog plaagden. Daags na de benoeming heb ik meerder keren over hem gedroomd, of beter gezegd nachtmerries gehad. Mijn geest zocht blijkbaar naar hoop, naar tekens dat hij best meeviel, dat dit niet waar kon zijn. In mijn dromen probeerde ik Trump op allerlei manieren te verleiden tot begrip en compassie, maar Donald gaf geen sjoege, mij in een staat van wanhoop achterlatend. Eenmaal wakker geworden uit deze boze dromen bleef het nare gevoel hangen omdat ik besefte dat dit toch echt de realiteit is.
De media blijven hem maar voor gek zetten met allerlei filmpjes en citaten die bewijzen dat we met een clown c.q. kwaadaardige narcist te maken hebben. Daar voel ik mij niet bepaald beter door. Wat te doen als individu tegen de macht van deze ene man? De grote vraag in de media is dan ook: hoe om te gaan met Trump? Niemand heeft een antwoord. Het was NB! een Republikeinse analist die in een interview iets zei dat me weer een beetje bij zinnen bracht: ‘Denk na (Europa) over jullie prioriteiten’. Ja! Wat zijn mijn prioriteiten, wat vind ik nu belangrijk? Wat zijn mijn waarden en wat inspireert mij? En wat is macht eigenlijk? Dichten we macht niet vaak toe aan iets groters, aan een groep, een staat, een god? Maar hoeveel macht heeft het individu? Hoeveel macht heb ik? Ik denk dat daar een sleutel ligt als we ons daar veel meer bewust van zijn. Om een paar voorbeelden te noemen: De laatste dagen van het leven van mijn vader waren niet zo waardevol door het geweldige management van de thuiszorg, maar dankzij de liefdevolle verplegers aan zijn bed, dát is macht. Het was niet de zorgverzekeraar die mij de juiste behandeling gaf, maar mijn huisarts die echt naar me geluisterd heeft, dat is macht. Het is niet de politiek die een eenzame oudere een prettige dag geeft, maar een zorgzame buur die met regelmaat een kopje thee komt drinken, dat is macht. Ik bedoel maar te zeggen dat we lijken te zijn vergeten hoeveel macht wel zelf hebben om ons medemens zich gezien, gehoord en geliefd te laten voelen. Dus kunnen we onze persoonlijke macht niet ten goede gebruiken voor dat wat ons inspireert en onszelf en anderen voedt?
Afgelopen week stond er in het Parool een interview met Kim Spierenburg, een jonge vrouw die op haar 4e de diagnose SLE kreeg, een auto-immuunziekte. Ze leidt dagelijks erge pijn door de vele ontstekingen die overal in haar lichaam opduiken. Het weerhoudt haar er niet van om haar dromen na te jagen en een groot violist te worden, een inspirator en ‘motivational speaker’. Tevens is de muziek haar ‘painkiller’: de trilling van de noten doet letterlijk de pijn verdwijnen. In 2014 werd ze op weg geholpen door Ali B. die Matthijs van Nieuwkerk en Marco Borsato vrolijk chanteerde om haar toch minstens één keer voor een groot publiek te laten spelen. Dat is ook macht. Door dit zetje in haar rug is ze een TED-talk verder, is ze een veel gevraagd spreker en speelt ze nu op grote podia. Met haar viool inspireert en betovert ze haar publiek én verdrijft ze met haar zuiver gespeelde klanken de pijn uit haar eigen lichaam. Muziek als medicijn en verbinder, wat een krachtige macht!